| |
| " แต่หน้าที่ของเราคือรัก นั่นคือเหตุผลที่เรามีหัวใจ " |
Yawara K Rh :
ล่าสุด มังคุดเป็นลูคิเมียครับ ผมไปรับกลับมาบ้านแล้ววันนี้ นอนที่รพ.แม้เราไปหาเช้าเย็นแต่หมอบอกว่าเขาเครียด หมอโอเคว่าไปรักษาที่บ้านได้ แต่ต้องมาเช็คเรื่อยๆ และต้องดูแลให้เขาแข็งแรงเสมอ ลูคิเมียนั้นไม่มีทางหาย หมอบอกน่าจะซักหนึ่งปี แต่คืนนี้... เป็นคืนแห่งลูคิเมีย ผมพยายามอ่านให้ไดเยอะที่สุดเกี่ยวกับเจ้าโรคนี้ ก็ไม่หายจริงๆ แต่บางตัวที่ดูแลดีอยู่ได้นานกว่านั้นครับ ผมบอกกับพระเจ้าว่าผมจะไม่สงสัยในพระองค์อีก จะลดโทสะและความเกลียดที่มีมากมายในหัวใจ จะรักและจะรักจนถึงที่สุด ชีวิตนั้นคือทุกข์ ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องรักให้มากที่สุดและกับทุกอย่าง ไม่มีทางอื่นอีกนอกจากรัก ความโกรธและเกลียดผมหายลงไปเมื่อรู้สึกได้แบบนี้ แม้ชีวิตคือทุกข์สิ้นดี แต่หน้าที่ของเราคือรัก นั่นคือเหตุผลที่เรามีหัวใจ
Sittipan Swamiwas ซ
อ่านข้อเขียนน้องแล้ว ทำให้พี่อยากเล่าเรื่องๆหนึ่งเพื่อแบ่งปันให้น้องชาย
ย้อนไปเมื่อเกือบยี่สิบปี ลูกน้องผู้หญิงมือหนึ่งของพี่เป็นโรคที่ไม่มีวันหาย เค้าได้รับเชื้อมาจากสามีของเค้า แต่ขณะที่ตนเองก็พบว่าเธอได้รับเชื้อด้วยแล้ว ด้วยความเป็นภรรยาก...็ยังต้องทำหน้าที่ดูแลสามี (คนที่นำความตายให้เธอ) ขณะนั้นเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน โรคนี้ถือเป็นสิ่งผู้คนยังทำใจไม่ได้ ยายังไม่พัฒนา มีแต่ความน่ากลัวน่ารังเกียจสุดๆๆๆ
บ้านเธอมีพ่อ แม่ ป้า และสามี เหมือนตัวเชื้อโรคถูกตัดขาดจากสังคม เธอต้องพกพาความอับอายและโรคที่รุมเร้าเธอพาสามีที่อ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจไปโรงพยายบาล สภาพน่าทุเรศทุรังมากในยุคนั้น จวบจนกระทั่งสามีตายจาก แต่เธอยังอยู่อยู่กับความทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ
ต่อมาพ่อของเธอก็โดนสังสมกระหนำตรอมใจตายไปอีก
ผ่านไปเกือบปีเธอหายหน้าไปจากไม่มาทำงาน พี่ไปเยี่ยมและได้รับรู้สิ่งที่ผ่านมาทนสงสารไม่ไหว เพราะพี่รักและผูกพันลูกน้องคนนี้มาก (จากความมีฝีมือในเชิงศิลปเต็มตัว อุปนิสัยที่ดีมากว่าง่ายนิ่งเฉย ฉลาดและรักงาน) พี่จึงมาดำเนินการหาข้อมูลการรักษษตัวยาและหนทางรักษาเท่าที่มีในสมัยนั้นเพื่อช่วยเธออย่างสุดตัว (เหมือนที่น้องทำขณะนี้) เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป รู้แต่ต้องทำอะไรสักอย่าง
จนมาได้รู้จักตัวยาที่ปรุ่งขึ้นสมัยนู้นเป็นครั้งแรก เป็นตัวที่ใช้ตัวยาผสมหลายอย่างชื่อว่า "ค๊อกเทล" แน่นอนตอนนั้นตัวยาที่มีอยู่ก่อนแล้วตอนนั้นก็แพงมหาศาลต้องคนมีเงินมากๆเท่านั้นจึงจะมีป้ญญา แต่กลับมีองค์กรหนึ่งรับอาสาสมัครลองยา ใช่ไหนๆก็ต้องตายอยู่ดี เราปรึกษากัน จึงให้เธอไปสมัครอาสาทดลอง เธอก็ดีขึ้นจนพอกลับสุดเธอก็สามารถพอกลับมาทำงานได้ พี่เองก็ได้แยกทุกอย่างและแนะนำลูกน้องคนอื่นๆด้วยเพื่อความสบายใจ แต่ลูกน้องคนอื่นๆยอมรับไม่ได้ แสดงความรังเกียจสารพัด เช่นใส่ถูงหุ้มตัวหัวเวลาทำงาน มันมากๆขึ้นจนในที่สุดก็ถึงเวลาตัดสินใจ ใครรังเกียจทนไม่ได้ก็เลือกทางเอาเอง ใช่ เกือบหมดแหละ แต่พี่ก็เลือกลูกน้องคนนี้ คงเพราะความรักนี่แหละ และต่อๆมาเธอก็ยังเจ็บป่วยแสดงอาการของโรคนี้อย่างน่ากลัวมากๆหลายๆครั้ง และแต่ละครั้งก็เราก็ทำใจเสมอ
และก็ผ่านมาๆๆ จนกระทั่ง แม่ และป้าก็ลาจากไปด้วยโรคชราหมด ทั้งบ้านคงเหลือแต่เธอผู้เดียว แม่ของพี่บอกกับเธอว่าอย่าไปไหน ถ้าตายให้มาตายตรงนี้
อย่าว่าแต่เกือบยี่สิบปีก่อนเลย เอาแค่จวบจนตอนนี้ผู้คนก็ยังตายด้วยโรคนี้ง่ายเช่นกัน คนที่เป็นโรคนี้ที่...พี่รู้จักแถวนี้ไม่มีใครรอดเลย และโดยเฉพาะคนที่เป็นในยุคแรกๆเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน
เมื่อปีที่แล้วเธอยังนอนอ่านหนังสือ "คู่มือช่วยตัวเอง" ในมุ้งของบ้านไม้ชนบท กับคืนอันโดดเดียวคนเดียว ที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆและ อ่านแบบรวดเดียวจบ ด้วยจิตสัมผัสของนักสู้ผู้โดดเดียว
ขณะนี้เธอยังทำงานอยู่กับพี่ เธอมีสุขภาพที่แข็งแรง หลายคนไม่เชื่อเลยว่านี่คือความจริงว่าเกือบยี่สิบปี (จริงๆไกว่าด้วยเพราะเธอได้รับเชื้อโรคล่วงหน้าสองปี) แต่ เธอยังมีชีวิตอยู่แถมยังแข็งแรงมากๆเหมือนคนปกติเลย ใช่ถึงมันไม่หาย แต่เธอก็อยู่กับมัน ค่าผลเลือดเธอมีภูมิต้านทานสูงมากแล้ว ไม่มีในกระแสเลือดแล้ว แม้จะมีในร่างกาย แต่ถ้ามีวินัยในการกินยา มีพลังใจ
เธอทำงานเป็นลูกน้องมือหนึ่งที่พี่ภูมิใจมาตลอด งานเพ้นหุ่นตุ๊กตาล่าสุด (ดอกกล้วยไม้บนหัวไหล่ของตุ๊กตาที่เป็นรูปProfileของพี่ขณะนี้ก็เป็นฝีมือเธอ ถึงที่บ้านเธออยู่คนเดียว แต่เธอได้รับพลังใจรอบๆตัวที่เราต่างมีให้กัน เธอมีความสุขที่ได้ทำงานมาก เก็บเงินได้แบบสบายๆ
ใช่..คงเพราะความรักนี่แหละน้อง รักแบบที่กานต์บอกไว้ว่า
"ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องรักให้มากที่สุดและกับทุกอย่าง ไม่มีทางอื่นอีกนอกจากรัก ความโกรธและเกลียดผมหายลงไปเมื่อรู้สึกได้แบบนี้ แม้ชีวิตคือทุกข์สิ้นดี แต่หน้าที่ของเราคือรัก นั่นคือเหตุผลที่เรามีหัวใจ"
เมื่อเป็นดังนี้ พี่จึงรับรู้ได้ว่า นี่เป็นเรื่องเดียวกัน และมังคุดน้อย ก็กำลังได้รับพลังนี้อยู่ดูเพิ่มเติม
Yawara K Rh :
เมื่อคืน ผมศึกษาเรื่องลูคิเมียแมวมาจนพอเข้าใจ ความแข็งแรงของเขาขึ้นกับความสุขและอนามัย บางท่านรักษาดี แมวกลับมาร่าเริงได้อีกและอยู่ต่ออีกสามปีครึ่ง บางท่านได้แค่ไม่นาน
อย่างไรก็ตาม ความยาวนานไม่สำคัญ สำคัญที่ความสุขของเขาในเวลาที่เหลืออยู่ ...และการเติบโตของเราในการที่ชีวิตผมจะต้องเจอเรื่องพรากจากอีกมาในอนาคต
วันนี้ ผมวางระเบียบ รักษาและดูแลในแบบที่ผมเชื่อว่าดี ทั้งยา อาหาร การนอน นวด เสียงเพลงที่จะให้เขาฟัง และเราจะทำตามอย่างตั้งใจ ระหว่างทำสิ่งต่างๆ ในหัวใจผม ผมพบว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของคนกับสัตว์เลี้ยงแต่อย่างใด แต่มันเป็นเรื่องของการที่ผมได้รู้สึกว่าชีวิตที่ไม่สำเร็จก้าวหน้าในอะไรกับเขาเท่าไหรนั้น ยังเป็นชีวิตที่มีค่าและมีความหมายเมื่อเราได้รัก โดยไม่เคยต้องการคำชมหรือราครตอบแทน
มังคุดเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจผมที่ยังเต้น ถ้าวันหนึ่งเขาต้องจากไป ส่วนนั้นของผมย่อมหายไป แต่การหายไปไม่ควรเป็นการตายด้านหรือโกรธเคือง มันควรเป็นการหายไปของความขลาดและก้าวสู่การเติบโตที่มากกว่านี้ เหมือนกับการมาของเขาตอนที่เราช่วยเขาตอนเด็กๆ ที่มาทำให้ผมรู้ว่าความรับผิดชอบต่อคนอื่นนั้นเป็นเรื่องแสนหวานได้
เช่นกัน ถ้าผมเติบโตได้ในก้าวต่อไป ผมหวังว่าผลของปัญญาและความดีที่ผมจะได้ทำได้มากขึ้นในอนาคตนั้น จะส่งผลที่ดีไปสู่มังคุดได้ และทำให้เขามีชีวิตที่ดีกว่านี้ในอนาคต เขามาในเวลาที่เหมาะสม เป็นเช่นครูที่มาเพื่อสร้างผมให้เติบโตไปจากความยะโส โทสะ ความหลงตนเอง และความหน่ายกับมนุษย์ด้วยกัน ทั้งหลายนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ผมกลับมาศรัทธาในสิ่งที่เรียกว่าชีวิตได้อีกครั้ง
Sittipan Swamiwas :
กานต์ครับ.. ขอบคุณครูแห่งชีวิต ที่เดินเข้ามาสอนในยามส...ำคัญเสมอจริงๆครับ ครูน้อยของกานต์กับการเดินทางเติบโต นักเรียนพร้อมครูในร่างน้อยๆผู้ยิ่งใหญ่ปรากฎทันที และครูของน้องในร่างน้อยๆนี้ ก็เป็นครูของพี่ด้วยครับ
เฉกเช่นครูคนสำคัญ (ลูกน้องนักสู้) ของพี่เช่นกัน เธอทำให้พี่รู้คุณค่าของการมีชีวิต ทุกครั้งที่ท้อ พี่จะมองชีวิตเธอ ถามกับตนเองว่า เธออยู่ได้อย่างไรกับชีวิตที่มีแต่การพลัดพราก กับชีวิตที่มีโรคภัยที่รักษาไม่หายคุกคาม กับชีวิตที่โดดเดี่ยว แต่แววตาของเธอก็มีคำตอบเสมอ เธอเป็นฮีโร่ของพี่
ครับ..เมื่อครูที่ถือบทเรียนอันหนักหนาแสนเข็ญอยู่ได้ ศิษย์ซึ่งเทียบไม่ได้เลยกับครู ย่อมต้องอยู่ได้อย่างสบายเช่นกัน
ฮีโร่ของพี่ไม่จำเป็นต้องเป็นอภิผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรจากสุดขอบฟ้า หรือผู้ที่ใครๆต่างศิโรราบยอมรับ แต่ฮีโร่ของพี่ เป็นอะไรก็ได้ สำคัญแค่ว่า ฮีโร่ของเราคือผู้ที่ทำให้เราศรัทธาเค้าได้อย่างแท้จริง แค่นี้จริงๆ
กำลังใจตอนนี้ขอส่งมอบให้มังคุดน้อยและผู้ฟุมฟักแบบหมดใจ
. . . . .
ขอนำมาลงด้วยความขอบคุณ โดยมิได้ขออนุญาตแต่อย่างใด
|
| ชื่อผู้ส่ง : นันท์ วิทยดำรง |
ถามเมื่อ : 11/12/2010 |
| |
