| |
| มุมมองเรื่อง "การหยุดคิด" |
เมื่อเราต้องการกลับสู่ต้นกำเนิด เราต้องหยุดคิด
เมื่อเราต้องการให้กำเนิด เราจึงคิด
ซึ่งทั้งสองสิ่ง เกิดขึ้นได้จากการเห็นทันขบวนการความคิดของตนเอง
แต่เดิมผมรู้สึกมากๆ ว่าตัวเองชอบหลงอยู่ในโลกของความคิด คิดในทุกๆ เรื่องในทุกๆ ขณะ เห็นพบประสบสิ่งใดก็ต้องหยิบมาคิด วิเคราะห์ แยกแยะตัดสิน .. ส่วนหนึ่งอาจจะด้วยธรรมชาติของสาขาที่เรียนมาและการงาน หลงแบบคิดว่ามันเป็นทั้งหมด เป็นคนเสพติดความคิด หลงว่าความคิดทั้งหลายเหล่านั้นเป็นเรา
คิดตลอดเวลา ในทุกๆ เรื่อง จนต้องฝึกเห็นการเกิดขึ้นของความคิดให้ทัน จะได้เลือกคิดได้บ้าง
สุดท้ายก็พอจะเข้าใจได้ว่า ก่อนที่ความคิดจะผุดขึ้นมา สมองมันว่างอยู่ ความคิดมันผุดขึ้นมาจากความว่างนั้น และด้วยการรู้หรือเห็นความว่าง หรือเห็นทันช่วงว่าง ที่คั่นอยู่ระหว่างความคิดแต่ละความคิดเหล่านี้เท่านั้น เราจึงจะเห็นทันขบวนการเกิดขึ้นของความคิดอย่างแท้จริง
หนักๆ เข้า ผมเลยคิดว่า ควรจะฝึกหยุดพักใจตัวเองให้อยู่ในความว่าง หรือช่วงว่างที่ว่านี้ให้มากขึ้น ถึงขนาดว่าถ้าเป็นไปได้ จะให้มันเป็นช่วงเวลาหลักของใจ ให้มันมากกว่าช่วงเวลาที่ความคิดเกิดขึ้น และเป็นที่มาของเรื่องที่ผมเรียกเอาไว้ใช้เองว่า "ศิลปะการหยุดคิด" ที่ผมเขียนไว้ใน "ธรรมธาตุ"
ขอแชร์แค่นี้ครับ |
| ชื่อผู้ส่ง : นันท์ วิทยดำรง |
ถามเมื่อ : 15/06/2010 |
| |
